Naturalne środowisko, w którym pszczoły żyły od tysięcy lat, ulega obecnie ogromnym zmianom wskutek działalności człowieka. Rozwój rolnictwa i jego chemizacja, czy wycinanie lasów, zmieniły skład flory miododajnej oraz porę pojawiania się pokarmu pszczół (pożytku). Roczny cykl rozwoju pszczelich rodzin nie współgra już ze zmienioną bazą pożytkową i zmusza pszczelarzy do stosowania specjalnych zabiegów zmieniających ten rytm, aby uzyskać większą produkcję miodu.

Bardzo duży wpływ na brak pożytku mają zmiany zachodzące w uprawach roślin. Zniknęło wiele roślin, którymi żywiły się pszczoły. Sama uprawa monokultur na dużych obszarach powoduje występowanie w pewnych okresach nadmiaru nektaru w stosunku do liczby pszczół, a w innym czasie niemal całkowity jego brak. To odbija się negatywnie na rozwoju pszczelich rodzin.

Mówiąc o monokulturach należy zwrócić uwagę na:

• coraz większe areały uprawianych roślin nie dających pożytku pszczołom – np. pszenica,
• brak świadomości plantatorów – są jeszcze rolnicy, którzy „nie życzą sobie pszczół na swoich polach”,
• brak „stref odnowy ekologicznej” – bogate w nektar i pyłek rośliny powinny być wysiewane w miejscach słabiej nadających się pod regularną uprawę.

Ogromne plantacje rzepaku to duży pożytek w krótkim okresie.

Ogromne uprawy zbóż i buraków to prawie całkowity brak pożytku.